(

Gabber Movie




Murphy

Een meerdaagse oversteek blijft een beetje spannend. De relatief korte tocht naar Rotuma van ruim 300 mijl was daarop geen uitzondering. Gemiddeld haalt Gabber 100 mijl per dag maar bij goede windcondities kan de teller aan het eind van een etmaal op 130 mijl staan. Dat betekent dat deze tocht in 2,5 tot 3 dagen te doen zou moeten zijn.
Zeilen is ook plannen vandaar dat ruim voor de beoogde vertrekdatum de weer- en windkaarten werden bestudeerd. Ondertussen waren boot en bemanning er klaar voor: boodschappen gedaan, klussenlijst afgewerkt en de water-, diesel- en gastanks waren weer gevuld. Het wachten was op een geschikte dag om te vertrekken. Een goed weerwindow werd snel gevonden vandaar dat we op zaterdag, vroeg in de ochtend het anker konden ophalen. De eerste 20 mijl hadden we de gebruikelijk windstilte ten westen van Fiji. Na 4 uur motoren trok de wind aan waardoor de zeilen het konden overnemen en we met een mooie snelheid tussen de 5 en 6 knopen voldoende mijlen maakten. De volgende morgen was de wind zoals de dag ervoor maar het weer was op zijn zachts gezegd een tikje anders. De zon had plaats gemaakt voor een dik wolkendek en het duurde niet lang voordat het ging regenen. Niet een typische Hollands buitje maar een wolkbreuk zoals dat alleen in de tropen en subtropen kan voorkomen. Als het alleen bij die ene hoosbui was gebleven had ik geen reden tot klagen gehad maar helaas was de trend voor die dag gezet. Het water bleef met bakken uit de lucht vallen.
De lengte van de tocht naar Rotuma was 318 mijl. Vanwege de hoge snelheid begon het er steeds meer op te lijken dat we aan het eind van de derde dag onze bestemming zouden kunnen halen. Dan zou heel mooi zijn omdat je dan niet nog een een extra nacht hoeft te zeilen. Voorwaarde was wel dat we er vóór het donker moesten zijn. Het is namelijk geen aanrader om in het donker een onbekende baai binnen te varen vandaar dat de deadline om 6 uur was. De planning was krap maar de snelheid was voldoende. Juist op het moment dat ik dacht het zeker te kunnen halen kwam Murphy om de hoek kijken. En ja hoor, de gunstige zuidoosten wind draaide radicaal naar het noorden en de beoogde baai was niet meer te bezeilen. Op de motor tegen de wind inbeuken was een mogelijkheid maar verviel omdat we dan ruim na 6 uur en dus in het donker, zouden aankomen. Wat overbleef was aan-de-wind doorzeilen naar het midden van Rotuma. Volgens de kaart zou er een ingang moeten zijn naar een ankerplek. De ETA (Estimated Time op Arrival) was 18:15 uur. Hoe is het mogelijk, je zeilt 58 uur en je komt een kwartiertje te kort om bij daglicht aan te komen... Ook de motor aanzetten hielp niet om voldoende tijdwinst te boeken. Toen we bij de baai ingang aankwamen was het te donker om naar binnen te varen. We hebben het nog wel geprobeerd maar de denderende branding die je niet kon zien maar wel kon horen maakte dat we de poging opgaven. Wat overbleef was nog een nacht doorvaren of ankeren in een flinke deining. Voor dat laatste hebben we gekozen. Ik heb wel vaker geklaagd over een schommelende boot maar tijdens die warme nacht had ik het gevoel in een droogtrommel te liggen die een kreukherstellend programma aan het draaien was. Geen pretje maar ook dat hoort bij het vervelende zeilersbestaan...

Ruud.



Naar boven